زمانی که قرارداد 1907 در 9 شهریور 1286، در سن‌پترزبورگ، پایتخت روسیه، بین دولت‌های روس و انگلیس در مورد تقسیم ایران، به امضا رسید و به موجب این قرارداد، ایران به سه منطقه تقسیم شد (قسمت شمال تحت نفوذ روسیه، قسمت جنوب تحت نفوذ بریتانیا و یک منطقه هم بی‎طرف)، در همان دوران، 12 نفر از علمای اصفهان بیانیه‌ای در تحریم مصرف کالای خارجی و تأکید بر مصرف کالای داخلی امضا کردند که چند فراز داشت:

اولاً: قبالجات و احکام شرعیه، از شنبه (14 جمادی‌الاول) به بعد باید روی کاغذ ایرانی بدون آهار نوشته شود. اگر بر کاغذ‌های دیگر نویسند، مهر ننموده و اعتراف نمی‌نویسیم. قباله و حکمی هم که روی کاغذ دیگر نوشته بیاورند و تاریخ آن بعد از این قرارداد باشد، امضاء نمی‌نماییم. حرام نیست کاغذ غیر ایرانی و کسی را مانع نمی‌شویم؛ [اما] ما با این روش متعهدیم.

ثانیاً: کفن اموات، اگر غیر از کرباس و پارچه اردستانی یا پارچه دیگر ایرانی باشد، متعهد شده‌ایم، بر آن میت نماز نخوانیم. دیگری را برای اقامه نماز بر آن میت بخواهند، ما را معاف دارند.

ثالثاً: ملبوس مردانه جدید که از این تاریخ به بعد دوخته و پوشیده می‌شود، هر چه بدلی آن در ایران یافت نمی‌کنیم و حرام نمی‌دانیم لباس‌های غیر ایرانی را، اما ما ملتزم شده‌ایم، حتی‌المقدور بعد از این تاریخ، ملبوس خود را از نسج ایرانی بنماییم، تابعین ماها نیز کذلک؛ و متخلف، توقع احترام از ما نداشته باشد. آنچه از سابق پوشیده داریم و دوخته، ممنوع نیست استعمال آن.

رابعاً: میهمانی‌ها بعد ذلک، ولو اعیانی باشد، چه عامه چه خاصه، باید مختصر باشد؛ یک پلو و یک چلو و یک خورش و یک افشره. اگر زائد بر این کسی تکلف دهد، ما را به محضر خود وعده نگیرد. خودمان نیز به همین روش میهمانی می‌نمائیم. هر چه کمتر و مختصرتر از این تکلف کردند، موجب مزید امتنان ما خواهد بود.[1]

[1]. عرفان، مرجعیت و سیاست؛ دکتر موسی نجفی، ص 84 و 85.

 

منظومه جهاد، سید محمدحسین راجی، بخش جهاد اقتصادی، ص ۵۳.