فراتر از توانایی‌های کودک دستور ندهید؛ تا هم روحیه عدم اعتماد به نفس و هم روحیه نافرمانی، در او تقویت نشود.

دستور مبهم ندهید، مثلا: “خودت را جمع و جور کن!”

درخواست گونه، دستور ندهید؛ مثلا: “آیا لطف می‌کنی اسباب بازی‌ هایت را جمع کنی!”

استدلالی دستور ندهید، مثلا ” لباست را بپوش! وگرنه قرارمان دیر می‌شود” در این صورت ممکن است کودک با استدلال‌تان مخالفت کند.

یا دستور را چند بار تکرار نکنید.

یک دستور روشن، کوتاه و یک مرحله‌ای بدهید. مثلا” تمام اسباب بازی هایت را در قفسه بگذار.”

فرمانبری کودک را با تحسین کلامی با یک جایزه مادی تشویق کنید.

اگر کودک نافرمانی کرد، صرفا یکبار از هشدار “اگر… آن وقت…” استفاده کنید. مثلا بگویید” اگر اسباب بازی هایت را در قفسه نگذاری، آن وقت به مدت یک روز اجازه بازی کردن با آن را نخواهی داشت.”

برای فرمانبردار کردن وارد جنگ قدرت با کودک نشوید. اگر صرفا به خاطر ترس از شما فرمانبری کند، هم روانش هم آینده رابطه اش با شما در معرض آسیب قرار خواهد گرفت.