سال ۱۹۴۵، نیروهای ایالات متحده وارد سرزمین با جمعیت غیرنظامی ژاپنی شده و آن را اشغال کردند. در ۱۶ فوریه ۱۹۴۵ نیروهای ایالات متحده در ایوو جیما و در ۱ آوریل ۱۹۴۵ در اوکیناوا فرود آمدند. در آگوست ۱۹۴۵، ژاپن تسلیم شد و نیروهای اشغالگر متفقین در جزایر اصلی فرود آمدند و اشغال رسمی ژاپن را آغاز کردند. اشغال متفقین در بیشتر مناطق ژاپن در ۲۸ آوریل ۱۹۵۲ پایان یافت، زمانی که مفاد معاهده سانفرانسیسکو اجرایی شد و در ۱۵ مه ۱۹۷۲ در اوکیناوا به پایان رسید. به گفته کالوین سیمز از نیویورک تایمز: «درباره جنایاتی که مردم اوکیناوا به دست آمریکایی‌ها و ژاپنی‌ها در یکی از مرگبارترین نبردهای جنگ متحمل شدند، بسیار نوشته شده و بحث شده است. بیش از ۲۰۰۰۰۰ سرباز و غیرنظامی، از جمله یکی از آنها. یک سوم از جمعیت اوکیناوا کشته شدند.» اوشیرو ماسایاسو، مورخ اوکیناوا (مدیر سابق آرشیو تاریخی استان اوکیناوا) می‌نویسد: «بلافاصله پس از فرود تفنگداران دریایی ایالات متحده، تمام زنان روستایی در شبه جزیره موتوبو به دست سربازان آمریکایی افتادند. در آن زمان فقط زن، کودک و سالخورده در روستا بودند، زیرا همه جوانان برای جنگ بسیج شده بودند. بلافاصله پس از فرود، تفنگداران دریایی کل دهکده را جستجو کردند اما هیچ نشانه‌ای از نیروهای ژاپنی پیدا نکردند. آنها با استفاده از موقعیت، در روز روشن شروع به «شکار زنان» کردند و کسانی که در روستا یا پناهگاه‌های هوایی مجاور پنهان شده بودند، یکی پس از دیگری به بیرون کشیده شدند.» به گفته توشیوکی تاناکا، ۷۶ مورد تجاوز به عنف یا قتل در طول پنج سال اول اشغال اوکیناوا توسط آمریکا گزارش شده است. با این حال، او ادعا می‌کند که احتمالاً این رقم واقعی نیست، زیرا اکثر موارد گزارش نشده بودند. پیتر شریورز این نکته را قابل توجه می‌داند که ظاهر آسیایی برای در خطر تجاوز جنسی توسط سربازان آمریکایی کافی بود، همانطور که برای برخی از زنان راحت کره‌ای که ژاپنی‌ها به زور آنها را به جزیره آورده بودند، اتفاق افتاد. شریورز می‌نویسد که «بسیاری از زنان» به طرز وحشیانه‌ای با بی‌رحمی مورد تجاوز قرار گرفتند. به گفته جورج فیفر، اکثریت احتمالاً هزاران تجاوز در شمال انجام شده است، جایی که کارزار آسان‌تر بود و سربازان آمریکایی به اندازه جنوب خسته نبودند. به گفته فیفر، مخصوصاً نیروهایی که برای انجام وظیفه فرود آمدند، مرتکب تجاوز جنسی شدند.

تقریباً همه قربانیان تجاوز در مورد آنچه برای آنها اتفاق افتاده بود، سکوت کردند، که به حفظ تجاوزها به عنوان راز کثیف کمپین اوکیناوا کمک کرد. دلایل اصلی سکوت زنان و تعداد کم گزارش‌های تجاوز جنسی، به گفته جورج فیفر، نقش آمریکا به عنوان پیروز و اشغالگر و احساس شرم و ننگ بود. به گفته فیفر، در حالی که احتمالاً هزاران تجاوز وجود داشته است، کمتر از ۱۰ تجاوز به عنف تا سال ۱۹۴۶ به طور رسمی گزارش شد و تقریباً همه آنها به آسیب شدید بدنی مرتبط بودند. عوامل متعددی در پایان یافتن چند بارداری ناشی از تجاوز جنسی آمریکایی نقش داشتند. بیشتر زنان به دلیل استرس و رژیم غذایی نامناسب موقتاً نابارور شده بودند و بسیاری از زنانی که باردار شدند قبل از بازگشت شوهرانشان سقط جنین کردند.

در دوره‌ای که امپراتور ژاپن اعلام کرد ژاپن تسلیم خواهد شد، بسیاری از غیرنظامیان ژاپنی نگران بودند که نیروهای اشغالگر متفقین در هنگام ورود به زنان ژاپنی تجاوز کنند. این ترس‌ها تا حد زیادی ناشی از این نگرانی بود که نیروهای متفقین رفتاری مشابه با نیروهای اشغالگر ژاپنی در چین و اقیانوس آرام از خود نشان دهند. زنان اقداماتی را برای اجتناب از تماس با نیروهای اشغالگر انجام می دهند، مانند ماندن در خانه های خود و ماندن در کنار مردان ژاپنی. پلیس در استان کاناگاوا، جایی که انتظار می رفت آمریکایی ها ابتدا در آنجا فرود بیایند، توصیه کرد که زنان و دختران جوان منطقه را تخلیه کنند. چندین مقام استانی همچنین پیشنهاد کردند که زنان در صورت تهدید به تجاوز یا تجاوز جنسی، خود را بکشند و برای اجرای این دیدگاه، “آموزش اخلاقی و معنوی” را خواستار شدند. در پاسخ، دولت ژاپن «انجمن تفریح ​​و سرگرمی[۱]» را تأسیس کرد، فاحشه خانه‌های نظامی برای ارائه خدمات به نیروهای متفقین در بدو ورود، اگرچه بیشتر روسپی‌های حرفه‌ای به دلیل تأثیر تبلیغات زمان جنگ، تمایلی به داشتن رابطه جنسی با آمریکایی‌ها نداشتند. برخی از زنانی که داوطلبانه در این فاحشه‌خانه‌ها کار می کردند ادعا کردند که این کار را انجام دادند زیرا احساس می کردند وظیفه دارند از زنان دیگر در برابر نیروهای متفقین محافظت کنند. ژانویه ۱۹۴۶ هنگامی که مقامات اشغالگر تمام فحشاهای “عمومی” را ممنوع کردند و در عین حال اعلام کردند که این فحشا غیر دموکراتیک است و حقوق بشر زنان درگیر را نقض می‌کند. اذعان داشت که دلیل اصلی تعطیلی فاحشه‌خانه‌ها افزایش شدید بیماری‌های مقاربتی در میان سربازان بود. ۱۳۳۶ مورد تجاوز جنسی در ۱۰ روز اول اشغال استان کاناگاوا گزارش شده است. تاناکا نقل می‌کند که در یوکوهاما، مرکز استان، ۱۱۹ مورد تجاوز جنسی شناخته شده در سپتامبر ۱۹۴۵ وجود داشت. مورخان تاکما[۲] و ریکتس[۳] بیان می‌کنند: «وقتی چتربازان آمریکایی در ساپورو فرود آمدند، عیاشی از غارت، خشونت جنسی و نزاع در مستی رخ داد. تجاوزهای گروهی و سایر قساوت‌های جنسی کم نبود» و برخی از قربانیان تجاوز خودکشی کردند.

یک روسپی سابق به یاد می‌آورد که به محض ورود سربازان استرالیایی به کوره در اوایل سال ۱۹۴۶، زنان جوان را به داخل جیپ‌های خود کشانده، به کوه بردند و سپس به آنها تجاوز کردند. تقریبا هر شب صدای فریاد آنها را می‌شنیدم که کمک می‌خواستند. چنین رفتاری عادی بود، اما اخبار مربوط به فعالیت جنایتکارانه توسط نیروهای اشغالگر به سرعت سرکوب شد.»

آلن کلیفتون، افسر استرالیایی که به عنوان مترجم و بازپرس جنایی عمل می‌کرد، نوشت: «کنار تخت بیمارستان ایستادم. دختری بیهوش روی آن خوابیده بود و موهای بلند و سیاهش در غوغایی وحشی روی بالش افتاده بود. یک پزشک و دو پرستار در حال تلاش برای احیای او بودند. یک ساعت قبل از آن توسط بیست سرباز مورد تجاوز قرار گرفته بود. ما او را در جایی که او را رها کرده بودند، در یک زمین بایر پیدا کردیم. بیمارستان در هیروشیما بود. دختر ژاپنی بود. سربازان استرالیایی بودند. ناله و زاری قطع شده بود و حالا ساکت بود. تنش شکنجه‌شده روی صورتش از بین رفته بود و پوست قهوه‌ای نرم صاف و بدون چین و چروک بود، مثل صورت کودکی که در خواب گریه می‌کرد.»[۴]

[۱] RAA

[۲] Eiji Takemae

[۳] Robert Ricketts

[۴] https://military-history.fandom.com/wiki/Rape_during_the_occupation_of_Japan