«ابابصیر»، از شاگردان امام صادق علیه‌السلام می‌گوید:

در کوفه به زنی قرآن می‌آموختم و روزی اتفاق افتاد که با او مزاح کردم. هنگامی که در مدینه به محضر امام باقر علیه‌السلام وارد شدم، مرا سرزنش کرد و فرمود:

«مَنِ ارْتَکبَ الذَّنْبَ فِی الْخَلَاءِ لَمْ یعْبَأِ اللَّهُ بِهِ. أَی شَیءٍ قُلْتَ لِلْمَرْأَهِ؟»؛ کسی که در خلوت مرتکب گناه شود، خدا به او اعتنا نمی‌کند. چه چیزی به آن زن گفتی؟

فَغَطَّیتُ وَجْهِی حَیاءً وَ تُبْتُ؛ از خجالت چهره‌ی خود را پوشاندم و توبه کردم.

حضرت فرمود: «لَا تَعُد»؛ دیگر تکرار مکن.[1]

 

[1]  . مجلسی، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 46 ، ص 247.