علامه حلی درباره‌ی حکم آب چاه تحقیقی کرده بود و به این نتیجه رسیده بود که آبِ چاه تا هنگامی که تغییر نکند و رنگ و بو و طعمش عوض نشود نجس نخواهد شد و قابل استفاده خواهد بود. هنگامی که از این تحقیق خلاص شد، متوجه گردید که در خانه چاهی دارد. این بود که با خود گفت: «شاید به خاطر این چاه و راحتی خودم این چنین فتوایی داده‌ام و به این نتیجه رسیده‌ام». از این رو دستور داد که چاه را پُر کردند و آنگاه دوباره تحقیق را شروع کرد. در هنگامی که چاه نداشت و منافعی او را منحرف نمی‌کرد.^[1]

[1]. مسئولیت و سازندگی، علي صفايي حايري (عين – صاد)، ج 1، ص 74.