حجه الاسلام فردوسی پور می‌‌گوید: در رابطه با اجاره نشینى حضرت امام در جماران به قضیه اى اشاره مى کنم . موضوعى که بیانگر تقید شدید امام به رعایت موازین و احکام شرعى به ویژه در مورد حقوق مردم و الگویى از یک مستاجر خوب و متشرع است . با آنکه صاحبخانه امام از مقلدان و دلباختگان آن حضرت بود و سکونت امام را در خانه خود، بزرگترین افتخار زندگی‌‌اش مى دانست؛ لیکن حضرت امام مثل یک فرد عادى که گویى هیچ‌‌گونه علقه‌‌اى بین مالک و مستاجر وجود ندارد، به احکام شرعى مربوط ملتزم بودند. روزى براى تأمین نور کافى و متناسب که براى فیلم بردارى از برخى ملاقات‌‌هاى رسمى یا برنامه‌‌هایى نظیر پیام نوروزى که در اتاق کار حضرتشان انجام مى‌‌شد، مورد نیاز بود، سه نقطه از گچ سقف اتاق را هر یک به مساحت ۵*۵ سانتیمتر زیر تیر آهن تراشیده بودند، مى خواستند نور افکن‌‌ها را به آن نقاط جوش دهند. هنگام که صبح، طبق معمول خدمت امام مشرف شدیم ، قبل از هر چیز، با لحنى خشن و تند و قیافه‌‌اى ناراحت و مضطرب فرمودند: این چیست، چرا این کار را کرده‌‌اند؟ به عرض رسید براى تأمین نور فیلمبردارى است. بعد از لحظه‌‌اى تأمل و سکوت تلخ ادامه دادند: چرا بدون اجازه صاحبخانه این تصرفات را مى‌‌کنند؟

با این برخورد تند، جرأت ادامه کار سلب شد و اصل قضیه منتفى و جاى آن تعمیر شد. هنگامى که از خدمتشان مرخص شدیم، جناب آقاى صانعى با توجه به اینکه ده‌‌ها سال با حضرت امام بودند، به من گفت: من در طول عمرم، کمتر چنین ناراحتى و تکدر خاطرى را در امام دیده ام.[1]

[1] . سرگذشتهای ویژه از زندگی امام خمینی؛ جلد ۲ ؛ صفحه ۲۲