أعوذ بالله من الشيطان الرجيم
بسم الله الرحمن الرحیم
صفات عبادالرحمن
«والذين إذا أنفقوا لم يسرفوا و لم يقتروا و كان بين ذلك قواماً»
پنجمین صفت عباد الرحمن، اعتدال در انفاق است.
یعنی نه افراط می‌کنند و نه تفریط. بلکه راهی بین آن را انتخاب می‌کنند.
فردی خدمت امام صادق علیه السلام آمد و از معنی این آیه پرسید. امام مشتی خاک از زمین برداشتند و فرمودند: نه آن طور که چیزی از دستش نریزد نه آن گونه که همه ی خاک ها بریزد. بلکه هم بریزد و هم نریزد (بین این دو باشد).
نه فقط در انفاق، بلکه در تمام کار ها باید اعتدال و میانه روی را رعایت کنیم.
البته اعتدال در انفاق و صدقه دادن به ظرفیت فرد بستگی دارد.
گاهی شخصی مبلغ کمی صدقه می‌دهد و خودش را می‌گیرد؛ اما گاهی «ویطعمون الطعام علی حبه مسکین و یتیم و اسیراً»؛
تمام زندگی شان را انفاق می‌کنند بعد هم می‌گویند خدایا ما را از شر جهنم نجات بده.
باید ظرفیت خود را بالا ببریم تا اگر انفاقی می‌کنیم اخلاص خود را حفظ کنیم.
انفاق هم فقط مالی نیست. کسی که درسش خوب است اگر به کسی که درسش زیاد خوب نسیت کمک کند این هم صدقه است.
«لكل شيء زكاة»؛ «زكاة العلم نشره»
«کلوا و اشربوا و لا تسرفوا»
افراط در غذا خوردن بد است.
همینطور تنوع بی جا در لباس پوشیدن و سایر امور مصادیق اسراف اند.
وگرنه بهره بردن از دنیا که ایرادی ندارد.
شخصی خدمت امام کاظم علیه السلام آمد و عرض کرد اسلام شما در مورد طب چه چیزی گفته؟ ایشان فرمودند.: «كلوا و أشربوا و لاتسرفوا»…
«لا تری الجاهل إلا مفرطاً أو مفرطاً»
افراط و تفریط در همه ی کارها خطرناک است.
اسراف در همه جای دنیا بد است؛ در جمهوری اسلامی بدتر.
این همه آیات و روایات در مذمت اسراف و عقوبت آن در منابع ما مسلمانان و شیعیان آمده است.
روایت است: «الغسل بالصاع (سه لیتر) و الوضوء مد (به اندازه دو شیشه آب معدنی)»
هم چنین در سایر امور مثل آب، برق، شست و شو و … نباید اسراف کرد.
حضرت امام خمینی رحمت الله علیه ابتدا چراغ اتاق شان را خاموش می‌کردند بعد چراغ راهرو را روشن می‌نمودند. روزی محافظشان به ایشان فرمود…
امام همیشه هنگام غذا پیشبند می‌بستند و معتقد بودند اگر غذا روی پیشبند بریزد…
دختر امام تعریف می‌کردند که روزی برای امام دستمال بردم تا سر زانوی خود را پماد بزنند…
ایشان آب که میل می‌کردند کاغذی روی لیوان می‌گذاشتند که بعد هم بتوانند از آن استفاده کنند.
کسی از بی دقتی به جایی نرسید. امام و بزرگان ما اهل این قبیل دقت ها بودند.
شهید رجایی به جایی رفتند و دیدند عکاس ها شروع کردند به عکس گرفتن. ایشان گفتند همه عکس نگیرید…
چیزی که جوامع را از بین می‌برد اسراف است.
ما ایرانی ها ۳ برابر جهان آب و برق و گاز، ۴ برابر تلفن و ۶ برابر سوخت و نان مصرف می‌کنیم؛ درحالی که این همه روایات درمورد نان در منابع ما آمده است: «أكرم الخبز»: نان را احترام کنید؛ آن را نبرید؛ چیزی روی آن نگذارید.
همینطور تر و خشک آشغال ها را باید جدا کنیم.
عدم رعایت این موارد مصادق اسراف است.
«إن المبذرین كانوا إخوان الشياطين»
یک نوع اسراف دیگر اسراف در عمر است که از اسراف در مال مهمتر و بدتر است چون از دست رفته و دیگر برنمی‌گردد.
چقدر اوقاتی که می توانیم از آن استفاده بهینه کنیم ولی از کنارش رد می‌شویم…
چه دو دقیقه هایی که می‌گذرند و ما کاری نمی‌کنیم…
آیت الله ری شهری می‌گویند: وقتی که وزیر ارتباطات بودم از منزل تا محل کارم نیم ساعت فاصله بود…
همینطور ما چه قدر کتاب هایی داریم که سر سفره ی غذا نوشته شده اند!
شهید اول، کتاب لمعه را در زندان نوشت. تفاسیر قرآنی داریم که در زندان نوشته شده است.
اسرای عزیزمان چقدر در هنگام اسارت به حفظ قرآن و نهج البلاغه، یادگیری سواد، زبان عربی و انگلیسی پرداختند.
این ها استفاده از فرصت است.
وقتی می‌خواهیم به چیزی گوش دهیم به جای این که چیزی روشن کنیم که به دردمان نمی‌خورد، صوت مفیدی گوش دهیم.
علامه جعفری در چهار طرف اتاق خود چهار میز داشتند که موضوع کتب هر میز متفاوت بود. ایشان برای استراحت بین مطالعه پشت میز دیگر می‌‌‌‌نشستند…
ژاپنی بودایی ای بود که در ایران طلبه و شیعه شد. وقتی خواست به کشورش برگردد به او گفتند هم وطنانت را هم به ایران بیاور…
من خودم در دوران طلبگی کتاب نصاب الصبيان را پشت دوچرخه از منزل تا حوزه حفظ کردم.
در اوقات خود می‌توانیم کلی کار تحقیقاتی انجام دهیم.
هم چنین می‌توانیم کارهایی که انجامشان اولویتی ندارد را حذف کنیم.
خداوند ان شاءالله در ظهور امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف تعجیل و ما را در زمره ی عباد الرحمن قرار دهد.
بدون دیدگاه