یکی از شاگردان حضرت امام (رحمه الله علیه) می‌‌گوید: دریکی از سفرهایمان به عراق در صحن حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) نشسته بودیم و با عده‌‌ای از فضلا صحبت می‌‌کردیم. وقتی صحبت تمام شد، آقایان می‌‌خواستند بروند، ساعت را که نگاه کردند، اختلاف ساعات پیش آمد. در ضمن ساعت حرم نیز که ساعتی عربی بود وقتی متفاوت با ساعت‌‌های ما را نشان می‌‌داد. اختلاف ساعت‌‌های ما هم با کمی اختلاف ۵ دقیقه و۷ دقیقه را کم و زیاد نشان می‌‌داد. در همان حال یکی از اساتید نجف که آنجا حضور داشتند با حالت هیجان زده‌‌ای گفت: ساعت‌‌هایتان را میزان کنید، الان ساعت دقیقا ً۳ از شب است. با تعجّب به ایشان نگاه کردیم و گفتیم چطورمگه؟ گفتند: ایشان که می‌‌رود (و اشاره به حضرت امام(رحمه الله علیه) کردند) هرشب در همین ساعت قدم داخل صحن می‌‌گذارند و بعد ما ساعت‌‌هایمان را میزان کردیم. این مطلب می‌‌فهماند که امام(رحمه الله علیه) چقدر در وقت دقیق و منظّم بودند که حتی ورود ایشان خودش ساعت است. [۱]

[۱] آینه نظم، محمد قادری، ص ۲۸