ابن ابی یَعفور که از برترین صحابه‌ی امام صادق(علیه السلام) محسوب می‌شود، می‌گوید:

روزی نزد امام صادق(علیه السلام) بودم که یکی از شیعیان وارد شد. وی این سؤال را از محضر امام(علیه السلام) پرسید:

«چه‌بسا می‌شود که مؤمنی در زندگی، دچار مضیقه‌ی مالی است. در همین اثناء از سوی حکومت جور، دعوت به همکاری می‌شود، می‌تواند بپذیرد؟».

حضرت فرمودند:

«مَا  أُحِبُّ  أَنِّی عَقَدْتُ لَهُمْ عُقْدَهً أَوْ وَکَیْتُ لَهُمْ وِکَاءً وَ إِنَّ لِی مَا بَیْنَ لَابَتَیْهَا لَا وَ لَا مَدَّهً بِقَلَمٍ إِنَّ أَعْوَانَ الظَّلَمَهِ یَوْمَ الْقِیَامَهِ فِی سُرَادِقٍ مِنْ نَارٍ حَتَّى یَحْکُمَ اللَّهُ بَیْنَ الْعِبَادِ» ؛

من دوست ندارم حتی برای ظالمین گِرِهی باز کنم و یا اینکه تکیه‌گاهی فراهم کنم و یا قلمی به دست آن‌ها بدهم؛ زیرا کسانی که در کار ظالمین کمک کنند، در روز قیامت در آتش خواهند بود.

در روایتی دیگر حتی از کمک کردن به ظالمین در بنای مسجد نیز نهی شده است. 

منظومه جهاد، سید محمدحسین راجی، بخش جهاد اقتصادی، ص ۵۳.